Σάββατο 26 Απριλίου 2014


Ένα ωραίο και διδακτικό παράδειγμα από τη φύση και την αρχαία γραμματεία φυσικά! Λόγος παραινετικός από τον αριστοκράτη πατέρα προς την κόρη του!

Ο καρκίνος (κάβουρας) της σαρκός επιθυμεί του οστρέου. Αλλά δυσάλωτος η άγρα αυτώ δια την περιβολήν του οστράκου γίνεται. Αρραγεί γαρ ερκίω το απαλόν της σαρκός η φύσις κατησφαλίσατο. Διό και οστρακόδερμον προσηγορεύεται. Και επειδή δύο κοιλότητες ακριβώς αλλήλαις προσηρμοσμέναι το όστρεον περιπτύσσονται (αγκαλιάζουν), αναγκαίως άπρακτοι εισίν αι χηλαί (δαγκάνες) του καρκίνου. Τί ουν ποιεί;

Όταν ίδη εν απηνέμοις χωρίοις μεθ' ηδονής διαθαλπόμενον και προς την ακτίνα του ήλιου τας πτυχάς (το κέλυφος) εαυτού διαπλώσαντα, τότε δη λάθρα ψηφίδα (πετραδάκι) παρεμβαλών, διακωλύει την σύμπτυξιν (κλείσιμο) και ευρίσκεται το ελλείπον της δυνάμεως δια της επινοίας περιεχόμενος. 

Εγώ δε σε βούλομαι το ποριστικόν (την εφευρετικότητα) και το ευμήχανον (επινοητικότητα) των καρκίνων ζηλούντα, της βλάβης των πλησίον απέχεσθαι. (Να απορείς και να παθαίνεις την πλάκα σου, δηλαδή, με τον δόλιο τρόπο του καρκίνου όμως να μην τον χρησιμοποιείς για ζημία του διπλανού σου). Τοιούτος εστί ο προς τον αδελφόν πορευόμενος δόλω και ταις των πλησίον ακαιριαίς (ατυχίες) επιτιθέμενος και ταις αλλοτρίαις συμφοραίς εντρυφών. (Ο χαιρέκακος ευχαριστιέται με τις κακοτυχίες των άλλων). 
 

 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου