Τετάρτη 24 Αυγούστου 2016

Άγιος Κοσμάς Αιτωλός (1714 - 24 Αυγούστου 1779) Διδαχές και Βίος



Θείας πίστεως διδασκαλίαν κατεκόσμησας την Εκκλησίαν, ζηλωτής των Αποστόλων γενόμενος…

«Καθώς ένας άρχοντας έχει αμπέλια και χωράφια και βάνει εργάτες, έτσι και ο Κύριος ωσάν ένα αμπέλι έχει όλον τον κόσμο. Και επήρε 12 Αποστόλους και τους έστειλε να διδάξουν σε όλον τον κόσμο πώς να ζήσουν καλά, ειρηνικά, ηγαπημένα… να μετανοούν, να πιστεύουν να βαπτίζονται και να έχουν αγάπη εις τον θεό και εις τον αδελφό των». (Διδαχή Α’)



Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός είναι Νεομάρτυρας και Πατέρας του Γένους, ο Φτωχούλης του Θεού, ο προφήτης και ιδρυτής ελληνικών σχολείων.  Είχε πολύπλευρη διαφωτιστική δράση επ’ ωφελεία του Ελληνισμού κατά τη διάρκεια της τουρκοκρατίας. Στα δύσκολα χρόνια που οργανωμένη παιδεία δεν υπήρχε ο Πατροκοσμάς κατόρθωσε να εμφυσήσει το μορφωτικό αγαθό στις ψυχές των Ελλήνων, πλουσίων και φτωχών, μαζί με την αγάπη για την ορθόδοξη χριστιανική πίστη στις πολλές του περιοδείες - Κωνσταντινούπολη, Δωδεκάνησα, Θεσσαλονίκη, Βέροια, Χειμάρρα, Λευκάδα, Κεφαλληνία, Νότιο και Βόρειο Ήπειρο-  κηρύττοντας όχι ως διδάσκαλος, αλλά ως αδελφός «γιατί δάσκαλος μόνο ο Χριστός μας είναι» (Διδαχή Α’).

Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να μελετήσουμε τον βίο τη δράση και την ιδεολογία του Πατροκοσμά από το Ευαγγέλιό του, δηλαδή τις Διδαχές του, που σώθηκαν χάρις στην προφορική παράδοση και καταγράφηκαν από τους μαθητές του. Λέει ο ίδιος για την καταγωγή του: «Η πατρίδα μου η ψεύτικη, η γήινος και ματαία, είναι από την επαρχία Απόκουρο Άρτας. Ο πατήρ μου, η μήτηρ μου, το γένος μου είναι ευσεβείς ορθόδοξοι χριστιανοί. Τον Χριστό μας πιστεύω, δοξάζω και προσκυνώ. Τον Χριστό μας παρακαλώ δια να νικήσω τους εχθρούς –σάρκα και διάβολο… Αναχωρών από την πατρίδα μου προ 50 ετών επεριπάτησα τόπους πολλούς, κάστρα, χώρας και χωριά και μάλιστα εις Κωνσταντινούπολη, και περισσότερο εκάθησα εις το Άγιο Όρος. Δεκαεπτά χρόνους έκατσα και έκλαια για τις αμαρτίες μου. Εκεί έμαθα ολίγα γράμματα ελληνικά, έγινα και καλόγηρος…

»Μελετώντας το άγιον και ιερόν Ευαγγέλιν εύρον μέσα πολλά νοήματα, τα οποία είναι όλα μαργαριτάρια, διαμάντια, θησαυρός, ευφροσύνη… Σιμά εις τα άλλα εύρον και τούτον τον λόγον οπού λέγει ο Χριστός μας, πως δεν πρέπει άνδρας ή γυναίκα να φροντίζη δια τον εαυτόν του μόνον πώς να σωθεί, αλλά να φροντίζει και δια τους αδελφούς του… Με έτρωγε αυτός ο λόγος μέσα εις την καρδίαν ωσάν το σκουλήκι, όπου τρώγει το ξύλο. Συμβουλεύθηκα τους πνευματικούς μου πατέρας και τους φανέρωσα τον λογισμό μου, ανίσως και είναι θεάρεστο τέτοιο έργο να το μεταχειρισθώ. Και όλοι με παρεκίνησαν να το κάμω και μου είπαν πως τέτοιο έργο καλόν και άγιο είναι. Μάλιστα παρακινούμενος από τον Παναγιώτατο Σωφρόνιον Πατριάρχη  άφησα την ιδικήν μου προκοπή και εβγήκα να περιπατώ από τόπου εις τόπον και διδάσκω τους αδελφούς μου». Ο Πατροκοσμάς όταν απευθύνεται στους συμπατριώτες είναι πολύ ταπεινός: «…δεν είμαι άξιος ούτε τα ποδάρια σας να φιλήσω». Επίσης είναι κήρυξ αφιλάργυρος καθώς περιφρονεί τα γρόσια, τα φλωρία, τα άσπρα… «Χάρισμα έχουμε την χάριν, χάρισμα την δίνουμε… Δεν έχω μήτε σακούλα για γρόσια μήτε σπίτι, μήτε κασέλα μήτε άλλο ράσο από αυτό που φορώ(!)».  

Σε όλη τη διδασκαλία του Αγίου Κοσμά δεσπόζουν οι μορφές των Αγίων, του Χριστού και της Παναγίας.  Για την Αγία Τριάδα έλεγε ότι είναι σαν τον Ήλιο (Θεός)- τις Ακτίνες (Υιός) - το Φώς (Πνεύμα). Για τον σωστό χριστιανό ότι είναι σαν το χελιδόνι που πετάει με τις φτερούγες της αγάπης προς τον θεό και τον αδελφό. Η έχθρα είναι σαν το προζύμι στο ζυμάρι. Μπορεί να μας χαλάσει τη ζύμη της καλοσύνης -τόση κακή ενέργεια έχει. Γι’ αυτό χρειάζεται η δύναμη της συγχώρεσης, της ταπείνωσης, της εξομολόγησης και της μετάνοιας.


Για την καθαρή Αγάπη έλεγε: «Το αγαπάς εκείνο το φτωχό παιδί; - το αγαπώ. Αν το ηγάπας, του έπαιρνες ένα υποκάμισο οπού είναι γυμνό. Με ψεύτική αγάπη δεν πάμε στον παράδεισο. Αν θέλεις να κάνεις την αγάπη μάλαμα πάρε και ντύσε τα μικρά παιδιά»(!) Από τα Δέκα Τάγματα Αγγέλων της Θείας Δημιουργίας το πρώτο εξέπεσε λόγω της αλαζονείας του. Στη θέση του ο Θεός δημιούργησε τον άντρα και τη γυναίκα από το πλευρό του και όχι από το κεφάλι ούτε από τα ποδάρια (για να μη καταφρονούνται αλλήλοις). Το στολίδι της γυναίκας είναι η ντροπή της που την κάνει να φαίνεται ως μάλαμα.

Ο Κοσμάς Αιτωλός είχε ανεπτυγμένη διαίσθηση, εξ’ ου και το χάρισμα της προφητείας. Ο ίδιος είχε προβλέψει το μαρτυρικό του τέλος… Το πολυτελές σκαμνί (η μόνη του …πολυτέλεια) του κηρύγματός του που του είχε χαρίσει ο Κουρτ Πασάς «δεν είναι θρόνος αλλά τάφος… είναι ο τάφος μου και εγώ είμαι μέσα ο νεκρός οπού σας ομιλώ…». Επίσης: «τον Χριστόν μας παρακαλώ να με αξιώσει να χύσω κι εγώ το αίμα μου δια την αγάπη του, καθώς το έχυσε και Εκείνος δια την αγάπη μου».



Η σύγκρουση του Εθνομάρτυρα Κοσμά με το καθεστώς (ντόπιους προύχοντες, Εβραίους, Φράγκους, Τούρκους) προκάλεσε τον φθόνο όσων ένιωθαν ότι θίγονται τα συμφέροντά τους. (Κατάργηση των παζαριών και των εμποροπανηγύρεων την Κυριακή που είναι η ημέρα αφιερωμένη στον Κύριο).  Διαβάζοντας προσεχτικά τις Διδαχές κατανοούμε ότι ο αντι-εβραϊσμός του Πατροκοσμά δεν είναι ρατσιστικός. Δεν καταδικάζει συλλήβδην το εβραϊκό στοιχείο αλλά μόνο τους άδικους και φιλοχρήματους. Εξάλλου ο ίδιος ανατρέχει σε διηγήσεις και πρόσωπα της Παλαιάς Διαθήκης (Μωυσή, Αβραάμ, Νώε, Μανασσή κ.ά.) για να στηρίξει τη δική του διδασκαλία. Η λέξη Εβραίος που χρησιμοποιεί είναι για να ονοματίσει μια κοινωνική τάξη ανθρώπων, μια κάστα με συγκεκριμένη συμπεριφορά που εκμεταλλεύεται ακόμη και τους ομόθρησκους.


Ο Νεομάρτυρας του Γένους φρόντισε για την ίδρυση πολλών σχολείων: «Δεν βλέπετε ότι αγρίωσε το Γένος μας από την αμάθειαν και εγίναμεν ωσάν θηρία; Δια τούτο σας συμβουλεύω να κάμετε σχολείον, να μη περιπατείτε εις το σκότος. Να βάλετε δασκάλους και επιτρόπους για τα πλούσια και τα φτωχά παιδιά». Σε γράμμα του προς τον αδελφό του Χρύσανθο λίγο πριν το μαρτυρικό τέλος του αναφέρει: «Έως τριάντα επαρχίας περιήλθον, δέκα σχολεία ελληνικά εποίησα, διακόσια δια κοινά γράμματα…» Τα δέκα ελληνικά είναι της ανώτερης εκπαίδευσης, τα κοινά είναι για τη στοιχειώδη.

 Τους Χειμαρριώτες παρότρυνε και «έδωκαν το κατά δύναμιν δια το σχολείο εξ’ ιδίων πόρων ή κοινώς από την χώρα ή και από βακούφια». Μάλιστα οι γυναίκες από Χειμάρρα, Αργυροκάστρο και Τεπελένι θυσίασαν για το σχολείο τα δικά τους κειμήλια και ενδύματα. Ένας ευεργέτης Χειμαρριώτης εκ Δρυμάδων που έμενε στη Ρωσία είχε καταθέσει 18.000 ρούβλια σε τράπεζα της Οδησσού.


Ο Άγιος Κοσμάς θανατώθηκε στο χωριό Κολικόντασι της Βορείου Ηπείρου έπειτα από διαταγή του Κούρτ Πασά που χρηματίστηκε με «πουγγιά». Σώζεται η μαρτυρία ενός πιστού μαθητή, του Αναγνώστη Ζήκου Μπιστρέκη: «Στον Άψο ποταμό τον εξεπέζευσαν και αυτός τους είπε να τον αφήσουν να προσευχηθεί και ευλόγησε τον κόσμο σταυροειδώς. Και εκεί ήταν ένα δένδρο, και εβγάνοντας το σχοινίον από το άλογον, και καθώς εδέναμεν τον θρόνον με τον σταυρόν, έτσι τον έδεσαν από τον λαιμόν και τον έπνιξαν. Και του είπαν πρωτύτερα να του δέσουν τα χέρια και αυτός τα εσταύρωσεν μόνος του… Ευθύς τον εγύμνωσαν από όλα τα φορέματα οπού είχεν, έξω από ένα παλαιοβράκι οπού δεν του έβγαλαν, και τον έριψαν εις το ποτάμι. Ύστερα επήραν θέλημα οι Χριστιανοί να τον εβγάλουν… Εις την εκκλησίαν οπού τον ενταφίασαν βλέπουσι ένα άγιο φως να καταβαίνει κάθε νύχτα».











Κυριακή 14 Αυγούστου 2016

Η Άνιση Μάχη της ΕΛΔΥΚ 14- 17 Αυγούστου 1974. ΚΥΠΡΟΣ - ΔΕΝ ΣΕ ΞΕΧΝΩ!



Λοχαγοί: Τσιώνος Σωτήρης, Σταυριανάκος Σωτήρης, Σταμπουλής Βασίλης … ΠΑΡΩΝ
Ανθυπασπιστές: Κέντρας Κωνσταντίνος,  Παπαλάμπρου Βασίλης … ΠΑΡΩΝ
Αρχιλοχίες: Κόκκας Κωνσταντίνος, Μπινάκης Α. … ΠΑΡΩΝ
Δεκανείς: Γρίβας Χρίστος, Αθανασόπουλος Δ. …ΠΑΡΩΝ
Στρατιώτες: Σιμίτας Δημήτρης, Πιπεριάν Περσέχ, Ανεμάς Δ. Κρατημένος Αναστάσιος, Λύγγος Θωμάς … ΠΑΡΩΝ
Πολίτης-Βοηθός ΕΛΔΥΚ: Καλλιόπη Αβραάμ ΠΑΡΟΥΣΑ
Και δεκάδες άλλα παλληκάρια ΗΡΩΕΣ της Ελληνικής Δύναμης Κύπρου (ΕΛΔΥΚ), που έπεσαν μαχόμενα στην Κύπρο στον πόλεμο του Ιουλίου – Αυγούστου 1974, είναι παρόντα στις καρδιές μας. Αυτοί οι πάνω από 100 νεκροί ήρωες –οι περισσότεροι έπεσαν στο πεδίο της Μάχης της ΕΛΔΥΚ κατά τις 14-16 Αυγούστου- συγκαταλέγονται στους εκατοντάδες νεκρούς και αγνοουμένους (1.619 τον αριθμό) Ελλαδίτες και Ελληνοκύπριους, στρατιωτικούς και άμαχο πληθυσμό.

Τον Αύγουστο του 1974 διανύουμε στην Κύπρο τη δεύτερη και πιο σκληρή φάση του Αττίλα. Στην Ελλάδα οι πολιτικοί έχουν αναλάβει εκ νέου την εξουσία και ο Κ. Καραμανλής έχει ορκιστεί ήδη από την 24η Ιουλίου Πρωθυπουργός. Καταλαβαίνουμε ότι οι ευθύνες της νέας κυβέρνησης υπό τον Καραμανλή (Γ. Μαύρος, Ευ. Αβέρωφ-Τοσίτσας, Σ. Γκίκας, Ξεν. Ζολώτας, Αθ. Κανελλόπουλος, Δ. Παπασπύρου, Δ. Τσάτσου) είναι πολλές. Ο ΥΠΕΘΑ Αβέρωφ- Τοσίτσας άφησε την Αμμόχωστο να χαθεί, χωρίς να  αντιληφθεί  τη σημασία της για τον Κυπριακό Ελληνισμό.

Το καθεστώς της Μεταπολίτευσης δεν βοήθησε στρατιωτικά την Ελλάδα. Αξέχαστη είναι η φράση του Κ. Καραμανλή: «η Κύπρος κείται μακράν» δίνοντας ουσιαστικά το πράσινο φως στους Τούρκους να προετοιμαστούν με την ησυχία τους για τον δεύτερο και πιο φαρμακερό γύρο επιχειρήσεων, τον Αττίλα 2! Οι Αρχηγοί των Ενόπλων Δυνάμεων, ανάμεσα στους οποίους ήταν ακόμη(!) οι άνθρωποι του Ιωαννιδικού- χουντικού καθεστώτος Π. Αραπάκης και Παπανικολάου, είχαν αναφέρει στον Καραμανλή ότι η στελέχωση μιας μεραρχίας απαιτεί μια βδομάδα(!) Αλλά και πάλι, αν ήθελαν, υπήρχε χρόνος για να προετοιμαστεί αυτή η μεραρχία καθώς βρισκόμασταν ακόμη στις 3 Αυγούστου…


Ο Αττίλας 2 αφαίρεσε ζωές, ξεσπίτωσε κόσμο και κατέκτησε πέραν κάθε νόμου διεθνούς δικαίου το 38% της Μεγαλονήσου, δημιουργώντας το Ψευδοκράτος της Βορείου Κύπρου που ευτυχώς ως σήμερα κανένα κράτος –πλην της Τουρκίας βεβαίως- δεν έχει αναγνωρίσει ως νόμιμο. Ακόμη και την περίοδο της υποτιθέμενης εκεχειρίας, από τις 22 Ιουλίου 1974 και εξής, οι Τούρκοι προήλαυναν ανενόχλητοι κατακτώντας τη Λάπηθο και τον Καραβά (εν τω μεταξύ στην Ελλάδα είχε αποκατασταθεί το δημοκρατικό πολίτευμα) χωρίς οργανωμένη αντίσταση από την ελληνοκυπριακή πλευρά. Οι Αρχηγοί σε Αθήνα και Λευκωσία διέταζαν τους αξιωματικούς και φαντάρους τους «όπλα δεσμευμένα» και άφηναν να αποδεκατιστούν οι λιγοστοί της Εθνικής Φρουράς Κύπρου που υπερασπίζονταν την επαρχία Κυρήνειας. Τότε (6 Αυγούστου) έπεσε νεκρός και ο  πολύ γενναίος Κρητικός Σταύρος Μπιτζάκης!

Για την ιστορία να αναφέρω ότι μετά το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου αντικαταστάθηκε ο αρχηγός της Εθνικής Φρουράς Κύπρου Ταξίαρχος Μιχ. Γεωργίτσης (αυτός που είχε δώσει τη διαταγή αυτοκτονίας στους ΕΛΔΥΚάριους να επιτεθούν στον τουρκοκυπριακό θύλακα στην τοποθεσία Κιόνελι της Λευκωσίας, αντί να τους στείλει στην ακτή απόβασης της τουρκικής νηοπομπής στο Πεντεμίλι…). Νέος αρχηγός διορίστηκε ο Υποστράτηγος Ευθ. Καραγιάννης, ο οποίος επίσης είναι υπεύθυνος για πράξεις και παραλείψεις και κυρίως για την απώλεια της Αμμοχώστου! Μάλιστα ο ίδιος είχε αναφέρει σε δημόσια δήλωσή του ότι το θρυλικό Βαρώσι μπορούσε να κρατηθεί σε ελληνικά χέρια με μια καλύτερη στρατηγική από την ελληνοκυπριακή πλευρά, με δεδομένο μάλιστα ότι οι τουρκικοί στόχοι τη νύχτα ήταν πολλοί στα μέσα Αυγούστου…

Στις 14 -16 Αυγούστου διεξήχθη στην Λευκωσία η Μάχη της Λευκωσίας με γραμμή άμυνας Άγιο Παύλο- Λήδρα Παλάς.  Επικεφαλής όλων των δυνάμεων αμύνης (336 Τ.Ε Αμμοχώστου, 1ο λόχος 211Τ.Π.) διορίστηκε ο άξιος Ελλαδίτης Ταγματάρχης ΠΖ Δ. Αλευρομάγειρος, ο οποίος κράτησε γερά διατηρώντας τα όρια της Πράσινης Γραμμής πριν την εισβολή… Καθοριστικό ρόλο στο αποτέλεσμα είχε η ταυτόχρονη λυσσαλέα και άνιση Μάχη της ΕΛΔΥΚ που έγινε μετά από επίθεση 6.900 Τούρκων πάνοπλων πεζοναυτών εναντίον 318 Ελλήνων ανδρών – αναλογία 1:22. Η Μάχη αυτή διδάσκεται σήμερα στις Στρατιωτικές Ακαδημίες της Βρετανίας και των Η.Π.Α.

Διοικητής de facto της ΕΛΔΥΚ και Στρατοπεδάρχης ήταν ο Συνταγματάρχης τότε και Ταξίαρχος σήμερα (γιατί όχι Στρατηγός;;) Παναγιώτης Σταυρουλόπουλος. Όλοι οι άνδρες της ΕΛΔΥΚ τον ονομάζουν Πατέρα τους γιατί δεν τους εγκατέλειψε ούτε στιγμή! Τους εμψύχωνε διαρκώς για την εποποιία να πολεμήσουν για το Στρατόπεδό τους (άσχετα αν τελικά ηττήθηκαν –Πύρρειος νίκη για τους Τούρκους λόγω πολλών απωλειών). Επίσης ήταν αυτός που έσωσε τους τελευταίους που «φύλαγαν Θερμοπύλες» διατάζοντας απαγκίστρωση ώστε να σωθούν τα παλληκάρια του, αφού οι Τούρκοι είχαν σπάσει με τα άρματά τους τις γραμμές αμύνης…


Ο Παναγιώτης Σταυρουλόπουλος εκτελούσε χρέη Διοικητού μολονότι ο ίδιος ήταν de jure Υποδιοικητής. Είχε αναλάβει καθήκοντα μόλις την 10η  Αυγούστου αντικαθιστώντας τον φίλο του Αν/χη Κ. Παπαγιάννη. Και ενώ υπήρχαν πληροφορίες ότι επίκειται επίθεση από πολυάριθμη τουρκική δύναμη κατά της ΕΛΔΥΚ, ο Διοικητής της  Σχης Νικολαϊδης πρόλαβε και έφυγε στα μετόπισθεν πριν καν την έναρξη της Μάχης.!  Πήρε μαζί του και τους τρεις λόχους τυφεκιοφόρων της ΕΛΔΥΚ και τη Διμοιρία Αναγνωρίσεως (κομάντο) και κατευθύνθηκε πέρα από τον τύμβο της Μακεδονίτισσας, στη Δευτερά, περίπου 14 χλμ μακριά από το Στρατόπεδο!

Ο ίδιος ο Π. Σταυρουλόπουλος, στη συνέντευξη που παραχώρησε στον ερευνητή και συγγραφέα Κ. Δημητριάδη, με πικρία αναρωτιέται γιατί πήραν τους άνδρες και τον άφησαν μόνο με 318 παλληκάρια (τρείς λόχους) χωρίς αντιαρματικά, χωρίς τεθωρακισμένα, χωρίς γιατρούς, χωρίς ενισχύσεις ακόμη και τις κρίσιμες ώρες όταν σκοτώνονταν σαν τα τρελά πουλιά τις μέρες της Παναγιάς (15Αύγουστος), χωρίς πυροβολικό(!) τις κρίσιμες πρωινές ώρες της Μάχης 16ης Αυγούστου –Μητέρας των Μαχών!

Κι όμως! Οι γενναίοι 300 ως άλλοι Σπαρτιάτες κράτησαν Θερμοπύλες και θυσιάσθηκαν. Πάνω από 100 άτομα της ΕΛΔΥΚ σκοτώθηκαν… Όσο για τις Τουρκικές απώλειες, αυτές ξεπερνούν τους 900 νεκρούς… Και να σκεφθεί κανείς ότι ο Π. Σταυρουλόπουλος είχε έρθει στην Κύπρο με το αρματαγωγό ΛΕΣΒΟΣ (που είχε ΚΥΒΕΡΝΗΤΗ τον Πλωτάρχη Ελευθέριο Χανδρινό που με δική του πρωτοβουλία έσωσε την Πάφο!) ως συνοδός σειράς αντικατάστασης παλαιών ΕΛΔΥΚάριων με νέους… Τους πρόλαβε ο πόλεμος και οι παλαιοί αξιωματικοί και οπλίτες δεν θέλησαν να επαναπατριστούν. Προτίμησαν να μείνουν ώστε να υπερασπιστούν τα καινούρια παιδιά που ήρθαν στην Κύπρο υπό πολύ δύσκολες συνθήκες –τα «στραβάδια» όπως τα έλεγαν χαριτολογώντας, που δεν ήξεραν πού πάνε τα τέσσερα…

Επί τρεις – τέσσερις μέρες στα μέσα του Αυγούστου 1974 ο ηλιόλουστος ουρανός της Λευκωσίας έγινε μαύρος από τις βόμβες ναπάλμ που έριχνε η τουρκική αεροπορία. Σε μια ανηλεή μάχη εκ του συστάδην στην οποία πήραν μέρος ως μάχιμοι, κι ας μην ήταν, ειδικότητες όπως μάγειρας, μουσικός, διαβιβαστής, ταχυδρομικός, με ατελείωτο τριήμερο σφυροκόπημα από τον εχθρό με πυρά πυροβολικού, όλμους, βόμβες και με πλήρη απουσία Διοικητικής Μέριμνας οι άνδρες της ΕΛΔΥΚ πολέμησαν με ανδρεία -δεν λύγισαν!  Περίμεναν διαταγές μόνο από τον «Πατέρα τους» και όταν εκείνος διέταξε απαγκίστρωση (16 Αυγούστου και ώρα 13.30) γιατί τα τουρκικά άρματα έμπαιναν στο Στρατόπεδο δεν έφυγαν ως ο «σώζων εαυτόν σωθήτω» αλλά πολλοί άξιοι κάλυψαν τους συντρόφους τους κατά την υποχώρηση εν γνώσει τους ότι αυτό ήταν καθαρή αυτοκτονία! Κέντρας, Παπαλάμπρου, Σταυριανάκος, Σταμπουλής, Κρατημένος, Λύγγος, Σιμίτας… και πολλοί άλλοι που με περίσσιο φιλότιμο ύψωσαν τη σημαία της ηθικής στον πόλεμο.


Αιωνία η μνήμη αυτών που κράτησαν Θερμοπύλες και αξίζουν τον σεβασμό μας. Κύπρος 1974 – ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ. !