Τετάρτη 1 Ιουλίου 2015

ΝΑ ΑΠΟΣΥΡΘΕΙ ΤΩΡΑ ΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ! Έστω και τη στιγμή την υστάτη!



Προσωπική μου άποψη είναι ότι έστω και τώρα,  στην ύστατη στιγμή , το προγραμματισμένο για τις 5 Ιουλίου 2015 Δημοψήφισμα πρέπει να  αποσυρθεί! 

Διαφωνώ με τον πρόεδρο των ΑΝ.ΕΛ. κ. Πάνο Καμμένο, ενώ είχα την τιμή να πολιτευτώ δύο φορές με τους «Ανεξάρτητους Έλληνες», πρόσφατα στις Εκλογές της 25ης Ιανουαριου  2015 ως υποψήφια βουλευτής Επικρατείας και στις Εκλογές του Μαϊου και Ιουνίου 2012 ως υποψήφια βουλευτής Α΄Θεσσαλονίκης.  Όμως, έχω την δική μου άποψη επί του θέματος.

Θεωρώ λοιπόν ότι αυτή καθ’ εαυτή, στις παρούσες περιστάσεις, διενέργεια του Δημοψηφίσματος είναι μια στείρα και αποτυχημένη υπόθεση, που ήδη μέσα σε λίγες μέρες από την προκήρυξη του σχετικού Προεδρικού Διατάγματος, έχει φέρει τα πάνω κάτω στην πολύπαθη ελληνική κοινωνία, και μάλιστα στα αδύναμα και φτωχότερα κοινωνικά στρώματα που δοκιμάζονται για άλλη μια φορά από «δικούς τους, λαοπρόβλητους» υπουργούς, βουλευτές, στελέχη της Συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝ.ΕΛ.  Αναλυτικότερα οι λόγοι, για τους οποίους είμαι αντίθετη στην διεξαγωγή του Δημοψηφίσματος της Κυριακής, είναι οι εξής:

1.     Το λαϊκό αίσθημα έχει πολωθεί ανάμεσα στο ΝΑΙ και στο ΟΧΙ  για θέματα, για τα οποία δεν έχει ακριβή γνώση και θέση ούτε και την όρεξη να ασχοληθεί, εφόσον ήδη υπάρχει εξουσιοδοτημένη κυβέρνηση για τον σκοπό αυτό. Η οποιαδήποτε …ετυμηγορία του Δημοψηφίσματος θα έχει ανυπολόγιστες συνέπειες για τον λαό, ενώ οι πολιτικοί θα βγούνε …λάδι.

2.     Το αποτέλεσμα του ΝΑΙ σημαίνει ότι δίνουμε «γη και ύδωρ» στους επικυρίαρχους Ευρωπαίους και τα lobby τους ή πολύ απλά ότι «βγάζουμε μόνοι μας τα μάτια μας», ενώ η …ετυμηγορία του ΟΧΙ δεν διασφαλίζει καλύτερες μέρες αν κρίνουμε από την κατάσταση των τελευταίων ημερών. Αντίθετα μάλιστα διακυβεύονται οι καταθέσεις και τα περιουσιακά στοιχεία των Ελλήνων για άλλη μια φορά. Με λίγα λόγια οι κυβερνώντες ριψοκινδυνεύουν, με τη στάση τους, το ελληνικό βιός.

3.     Οι Έλληνες είναι ήδη πολύ ταλαιπωρημένοι και εξαθλιωμένοι από τις προηγούμενες κυβερνήσεις. Μετά από 5 χρόνια συνεχούς εξαθλίωσης, ο κόσμος κουράστηκε και περίμενε μια άλλη, αισιόδοξη και δυναμική πολιτική.  Αντ΄ αυτού τί βλέπει; Βλέπει σε πολλούς την Αλαζονεία, την Υπεροψία, την Αμετροέπεια, την Ύβριν  ή αλλιώς, τα 7 θανάσιμα αμαρτήματα!

4.     Η νέα συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ υποσχέθηκε ανάπτυξη! Ποιος θα εμπιστευθεί ξανά αυτούς τους ανθρώπους, ότι σοβαρά θέλουν την ανάπτυξη, όταν με το ανεκδιήγητο …blitzkrieg του κ. Τσίπρα, μείναμε …στήλη άλατος, πάγωσαν το εμπόριο, οι συναλλαγές, οι πληρωμές;;;

5.     Αν δεν ήταν ικανοί οι κυβερνώντες να αναλάβουν τα ηνία της χώρας, τότε γιατί κόπτονταν τόσο πολύ να προκηρύξουν εκλογές και διεξαγάγαμε παράωρα Εκλογές τον Ιανουάριο 2015, λόγω του Προέδρου της Δημοκρατίας; Είναι κάποιο παιχνίδι; Και γιατί όταν διαπραγματεύεστε και είστε κοντά σε μια Συμφωνία με τους …μπαμπούλες τους Ευρωπαίους, φωνάζετε τον …παππού και τη γιαγιά; Αυτοί θα σας σώσουν; Μήπως μπερδεύεστε; Εσείς, η Συγκυβέρνηση, έχετε αναλάβει την υποχρέωση και την ευθύνη, αλλά και τη δόξα, να μας βγάλετε από το αδιέξοδο!

6.     Το πνευματικό επίπεδο των Ελλήνων είναι σε ελεύθερη πτώση, όπως και  το υλικό και βιοτικό του επίπεδο. Μας αποτρελάνατε!!! Ακούω συζητήσεις και πλέον καταλαβαίνω πως ο Έλληνας δεν νιώθει, δεν κρίνει, δεν επικοινωνεί! Είμαστε κάτι «ξεχαρβαλωμένες κιθάρες», κάτι ξεκούδουνες αντένες, που λέει και ο ποιητής Κ. Καρυωτάκης.


7.       Για τους παραπάνω λόγους πιστεύω πως το Δημοψήφισμα γίνεται (ελπίζω τελικά να μη γίνει!) για ΛΟΓΟΥΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΚΟΥΣ και όχι επί της ουσίας. Η «λαοφιλής» συγκυβέρνηση θέλει να κάνει επίδειξη φιλοπροσωπείας στον Λαό, με όποιο κόστος. Τους καλώ όλους να συνετιστούν και να το αποσύρουν όσο ακόμη είναι καιρός! Αλλιώς «ζήτω που καήκαμε» στο …σάπιο Βασίλειο της Δανημαρκίας!

Σάββατο 20 Ιουνίου 2015

Γιγαντομαχία Κιλκίς - Λαχανά 19,20,21 Ιουνίου 1913



Αχός φαλάγγων απ’ τον δρόμο
με σκόνη γέμισε ο αέρας
στην Μπάλτζα σ’ έξαρση ο κόσμος
είναι του «Ελληνικού» η μέρα…

Πρόκειται για προσκλητήριο -εθνικό εγερτήριο που τραγουδήθηκε όταν ο ελληνικός στρατός ξεκίνησε από το Μελισσοχώρι (πρώην Μπάλτζα) του νομού Θεσσαλονίκης για να απελευθερώσει τη Βόρεια και Ανατολική Μακεδονία από τους Βουλγάρους. Κατά τη διάρκεια του Β’ Βαλκανικού πολέμου συνέβη μια πραγματική εποποιία, «γιγαντομαχία», όπως ονομάστηκε η τριήμερη μάχη που διεξήχθη στα υψώματα του Κιλκίς και του Λαχανά στις 19, 20 και 21 Ιουνίου 1913 και στοίχισε τη ζωή σε πάνω από οχτώ χιλιάδες Έλληνες στρατιώτες και αξιωματικούς. Όπως είναι γνωστό από την Ιστορία, ο Β’ Βαλκανικός πόλεμος άρχισε ως απάντηση στις διεκδικήσεις της Βουλγαρίας για συγκυριαρχία στη Μακεδονία. Μάλιστα οι Βούλγαροι είχαν ως στόχο τους τη Θεσσαλονίκη και είχαν στείλει δύο τάγματα στην πόλη, τα οποία αιχμαλωτίστηκαν, ενώ οι βουλγαρικές στρατιωτικές δυνάμεις του στρατηγού Ιβάνωφ (59 τάγματα πεζικού και ικανός αριθμός πυροβόλων) είχαν οχυρωθεί και  καθηλωθεί στην περιοχή Κιλκίς – Λαχανά.


Ο Β’ Βαλκανικός πόλεμος είναι πόλεμος της νέας πλέον συμμαχίας Ελλήνων και Σέρβων εναντίον της Βουλγαρίας. Στις 19 Μαϊου 1913 υπογράφηκε στη Θεσσαλονίκη η Συνθήκη Ειρήνης, Φιλίας και Συνεργασίας μεταξύ Ελλάδος και Σερβίας. Στις 19 Ιουνίου 1913 το Ελληνικό Γενικό Στρατηγείο εγκαταστάθηκε στο Μελισσοχώρι  για να διευθύνει τις πολεμικές επιχειρήσεις. Αρχιστράτηγος ήταν ο βασιλιάς Κωνσταντίνος ΙΒ’ και στο Επιτελείο του συγκαταλέγονταν ο Βίκτωρ Δούσμανης, ο Ιωάννης Μεταξάς και ο Ξενοφών Στρατηγός. Πρέπει να αναφερθεί ότι χάρη στον ηρωισμό και την αυτοθυσία των στρατευμένων που απάρτιζαν τις ελληνικές Μεραρχίες εκδιώχθηκαν οι Βούλγαροι από την Κεντρική και Ανατολική Μακεδονία. Ανάμεσα στους στρατευμένους υπήρξαν πολλοί από διάφορα μέρη της κυρίως Ελλάδος (Πελοπόννησο, Κρήτη, νησιά Αιγαίου, Κύπρο), καθώς και Έλληνες εθελοντές του Πόντου, του Καυκάσου, της Μ. Ασίας και πατριώτες της διασποράς από την Αμερική και την Ευρώπη. Επίσης ως στρατευμένοι μαχητές υπηρέτησαν και οι λογοτέχνες Στρατής Μυριβήλης και Βασίλης Ρώτας.

Οι μεγάλες απώλειες των ελληνικών δυνάμεων οφείλονται και στο γεγονός ότι το πεζικό σε πολλές περιπτώσεις βάδιζε ακάλυπτο και δεχόταν τα πυρά του βουλγαρικού πυροβολικού, ενώ στην προσπάθεια να εξακριβωθεί το ακριβές σημείο βολής του εχθρού έχασαν τη ζωή τους και πολλοί διοικητές του στρατού. Ένα άλλο πάλι χαρακτηριστικό των φονικών μαχών ήταν ότι ο ελληνικός στρατός με πολύ ακμαίο φρόνημα ορμούσε και πολεμούσε δια της λόγχης και χάρη στις λυσσώδεις προσπάθειες των στρατιωτών και των διοικητών τους καταλάμβαναν το ένα μετά το άλλο τα βουλγαρικά χαρακώματα.



Οι πέντε Μεραρχίες που επιτέθηκαν στο λόφο του Κιλκίς ήταν οι εξής: 2η, 3η, 4η, 5η και 10η. Οι άλλες τρείς Μεραρχίες, 1η, 6η και 7η, επιτέθηκαν στα υψώματα του Λαχανά. Ανάμεσα στα θύματα ήταν ο Λάκωνας Ταγματάρχης του Συντάγματος Καλαμάτας Αντώνιος Κουτήφαρης, ο Συνταγματάρχης Αντώνιος Καμπάνης (Σύνταγμα Ναυπλίου), ο οποίος είχε διακριθεί στη μάχη της Πόρτας στο Σαραντάπορο οχτώ μήνες πριν, ο Συνταγματάρχης Φωκίων Διαλέττης (1ο Σύνταγμα Αθηνών), ο Αντισυνταγματάρχης Κ. Καραγιαννόπουλος, ο Ταγματάρχης Ιατρίδης ( 8ο Τάγμα Ευζώνων, 6ης Μεραρχίας), ο Αντισυνταγματάρχης Πυροβολικού, Ανδρέας Κορομηλάς , ο Ταγματάρχης Αναστάσιος Κατσιμήδης, ο Συνταγματάρχης Ιωάννης Παπακυριαζής και χιλιάδες άλλοι επώνυμοι και ανώνυμοι ήρωες.



Στη μάχη του Λαχανά διακρίθηκε ο Ταγματάρχης των Ευζώνων Ιωάννης Βελισσαρίου, ο αποκληθείς και Μαύρος Καβαλάρης.  Το 9ο Τάγμα του ονομάστηκε Αθάνατο. Οι Εύζωνοι του Βελισσαρίου περίμεναν διαταγή για γενική επίθεση στις 3 το μεσημέρι (ημερομηνία: 21  Ιουνίου) στον Πράσινο Λόφο στον Λαχανά. Με το που πήγε η ώρα 3η μ.μ. ο Βελισσαρίου, φοβούμενος μήπως η έφοδος είχε ανασταλεί δίνει αυτός πρώτος το σύνθημα «Εμπρός» και τότε με σάλπιγγες, ιαχές και πυρά ένθεν κακείθεν  όρμησαν οι εύζωνοι και μέσα σε 20 λεπτά ο Πράσινος Λόφος είχε καταληφθεί δια της λόγχης!




Σύμφωνα με το Γενικό Επιτελείο Στρατού, η νίκη προδίκασε την έκβαση του Β’ Βαλκανικού Πολέμου. Από το Κιλκίς τα ελληνικά στρατεύματα προχώρησαν στην Δοϊράνη, στη Κερκίνη, στην Στρωμνίτσα, στο Δελή Ρισάρ, στα Στενά της Κρέσνας.  Όμως οι απώλειες σε ψυχές ήταν τρομακτικές: 8,828 νεκροί και τραυματίες είναι ο τραγικός απολογισμός των φονικών μαχών. Παράλληλα οι μάχες ή η Μάχη, όπως λέγεται επίσης στη βιβλιογραφία, είναι από τις πιο ένδοξες σελίδες της νεώτερης ελληνικής ιστορίας,  αποτέλεσμα υψηλού ηθικού, πατριωτικού ζήλου και ανδρείας. 

Πέμπτη 9 Απριλίου 2015

Ο μηχανικός Μιχαήλ Πέτρου Κοκκίνης και το Επτάγωνο αρ.1 του Μεσολογγίου (1823 - 1826)


     Μήπως ήρθε ο καιρός να αλλάξουμε το όνομα του ελληνικού …Πενταγώνου (που μόνο στο όνομα είναι πεντάγωνο κατά φριχτή  απομίμηση του αμερικανικού) και να το ονομάσουμε Ελληνικό Επτάγωνο αρ. 1 , τιμώντας με αυτόν τον τρόπο τον Μιχαήλ Πέτρου Κοκκίνη, μηχανικό του Τείχους ή Φρουρίου και ήρωα πεσόντα κατά την Ηρωική Έξοδο του Μεσολογγίου; Αυτή την ιδέα υποστηρίζουν και πολλοί διανοούμενοι και ακαδημαϊκοί, όπως ο καθηγητής του Ε.Μ.Π.  Θεοδόσης Τάσιος.


Η εποποιία του Μεσολογγίου, κατά τις δύο στενές πολιορκίες του, γράφηκε και με την επίπονη προσπάθεια των Μεσολογγιτών να φτιάξουν οχυρωματικά έργα για να προστατέψουν την πόλη τους από τις επιθέσεις του Ομέρ Βρυώνη (1η πολιορκία 1822) και των Ιμπραήμ και Κιουταχή (2η πολιορκία 1825- 10 Απριλίου 1826). Ο μηχανικός, ο ιθύνων νους, που σχεδίασε και υλοποίησε την οχύρωση του Μεσολογγίου ήταν ο ingenieur militaire (στρατιωτικός μηχανικός) Μιχαήλ Πέτρου Κοκκίνης.


Ο φιλόπατρις και τεχνικός επιστήμων Κοκκίνης καταγόταν από τη Χίο, σπούδασε στρατιωτικός μηχανικός στη Γαλλία και ήταν γλωσσομαθέστατος. Γνώριζε γαλλικά, γερμανικά, ιταλικά, ρουμάνικα και δίδασκε μαθηματικά, γεωδαισία και γερμανικά στην Ανώτερη Ελληνική Σχολή του Βουκουρεστίου. Είναι γνωστό πως το Βουκουρέστι ήταν ένα από τα ζωηρά κέντρα του Ελληνισμού της αλλοδαπής. Ο διευθυντής της Σχολής ήταν ο επίσης Χιώτης Κ. Βαρδαλάχος. Η Σχολή λειτουργούσε υπό την εποπτεία του δραστήριου μητροπολίτη Άρτης και μετέπειτα Ουγγροβλαχίας, μέλους της Φιλικής Εταιρείας, Ιγνάτιου.


Μέσα σε αυτό το περιβάλλον ο ingenieur grec, όπως τον αποκαλούσαν οι ξενόγλωσσες εφημερίδες της εποχής –μια από αυτές ήταν η «TELEGRAFO GRECO» -  ο Κοκκίνης ανέπτυξε έντονο πατριωτικό ζήλο και αποφάσισε να αφήσει οικογένεια και καριέρα για να κατέβει στο Μεσολόγγι, ώστε να έχει την ευκαιρία να προσφέρει τις υπηρεσίες του στον Αγώνα! Ειδοποίησε, με επιστολή του  Έλληνα προύχοντα του Βουκουρεστίου Νικ. Βακαρέσκου προς τον φιλογενή και πολιτικό συνεργάτη του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου, Γ. Πραϊδη (εν έτει 1822) ότι έρχεται στην πατρίδα για να προσφέρει «τας εκδουλεύσεις του».  Τον Φεβρουάριο του 1823 έφθασε μέσω Ιταλίας στο Μεσολόγγι μαζί με άλλους 71 Έλληνες μετά από περιπέτειες στη θάλασσα. Σώθηκαν τότε χάρη στις ενέργειες του φιλέλληνα Άγγλου λόρδου Sheffield.  Με εισήγηση του Πραϊδη και εντολή του Μαυροκορδάτου, ανατίθεται στον Κοκκίνη η εκπόνηση μελέτης και κατασκευής οχυρωματικών έργων στο Μεσολόγγι. Ο Κοκκίνης κατόρθωσε μέσα σε δυόμιση χρόνια να οχυρώσει το από ξηράς μέρος της πόλης (ΒΑ) με ικανό τείχος, που άντεξε σε όλα τα χτυπήματα των Τούρκων και Αιγυπτίων κατά τη δεύτερη πολιορκία. Ονομάστηκε Φρούριο,  Κάστρο,  ακόμη και Φράχτης –έτσι το ονόμασε ο Ιμπραήμ πασάς περιφρονητικά.


Ο Κοκκίνης αναφέρει ο ίδιος σε επιστολή του προς τον Μαυροκορδάτο τα εξής: «Ο Πύργος αρ. 1 καθώς και ο ανταποκρινόμενος Επταγωνικός πύργος, το κατά κάθετον οχύρωμα και οι δύο πύργοι κατά το σύστημα των  αρχιστράτηγων Montalembert  και Clairac , αποκαθίστανται ακαταμάχητοι και ανάλωτοι από τον εχθρόν».  Πράγματι τα τείχη των Μεσολογγιτών άντεξαν στις καθημερινές επιθέσεις των εχθρών και μόνον η πείνα τσάκισε τους πολιορκημένους. Ο Κοκκίνης δεν ήταν μόνο μηχανικός αλλά και ικανός διευθυντής του έργου, αφού με τις «καθημερινές προσταγές του» συντόνιζε τα πάντα: επιστάτες, μισθούς, οργάνωση εργατών σε εκατονταρχίες και δεκαρχίες, ωράριο εργασίας κ.ά.  Ο ζήλος του ήταν παροιμιώδης. Έγραφε χαρακτηριστικά: «Το ιερόν έργον του Γένους δεν γνωρίζει μήτε αρρωστίαν μήτε θάνατον…».


Όχι μόνο ο Κοκκίνης αλλά και όλοι οι Μεσολογγίτες, άνδρες, γυναίκες, παιδιά, έπεσαν με τα μούτρα στη δουλειά. «Οι γυναίκες περνούν μέσα από την Αγορά χωρίς να συστέλλωνται κουβαλώντας πέτρες εις το τείχος». Πολύ μεγάλο ενδιαφέρον έχουν και οι ονομασίες που έδωσε ο Κοκκίνης στους προμαχώνες του Τείχους. Πρόκειται για ονόματα ένδοξων προσώπων, ηρώων και σοφών. Αναφέρω με τη σειρά τους Προμαχώνες και την ονομασία τους: 1 : Σαχτούρη, 2: Κυριακούλη Μαυρομιχάλη, 3: Λόρδου Βύρωνος, 4: Κοτσιούσκου (εθνικού ήρωα της Πολωνίας!) 5. Γουλιέλμου Τέλλου (εθνικού ήρωα της Ελβετίας), 6: Τοκελί (Ούγγρος ελευθερωτής της Τρανσυλβανίας), 7: Φραγκλίνου, 8: Νόρμαν (Karl Norman, Γερμανός φιλέλληνας που σκοτώθηκε στη μάχη του Πέτα!) Η ονοματοθεσία των 18 προμαχώνων υπάρχει στο Σκαρίφημα του ίδιου του Κοκκίνη (1825).



Τι να πει κανείς για την Ηρωική Έξοδο του Μεσολογγίου στις 10 Απριλίου 1826;  Όπως όλοι μαζί δούλεψαν και αγωνίστηκαν έτσι και όλοι μαζί οι Μεσολογγίτες, μαζί και ο Κοκκίνης με τον αρχηγό Ραζηκότσικα, τον επίσκοπο Ρωγών Ιωσήφ , τον σπουδαίο φιλέλληνα και εκδότη της εφημερίδας του Μεσολογγίου «ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΧΡΟΝΙΚΑ» Μάγερ και πολλούς άλλους επώνυμους και ανώνυμους, φονεύθηκαν κατά την Έξοδο μαχόμενοι ηρωικώς. Η γέφυρα που απεικονίζει ο ζωγράφος Βρυζάκης στο έργο του Μεσολόγγι, είναι το τελευταίο έργο του Κοκκίνη γέφυρα με άντωση για να περάσουν την τάφρο. Η γεφύρωσις της τάφρου του Φρουρίου έγινε σε συγκεκριμένα σημεία με ξυλεία από κατεδαφισθέντα σπίτια «υπό την αυστηράν και άοκνον επίβλεψιν του Κοκκίνη…»


Παρασκευή 20 Φεβρουαρίου 2015

Νικολάκη Εφέντη Μια σπουδαία ηρωική μορφή του Ελληνισμού που ελάχιστοι γνωρίζουν!

Γράφει η Δήμητρα Ρετσινά Φωτεινίδου

«Πατρίδα μου σηκώσου!  Ας λάμψει πάλι στον αιθέρα ψηλά το μέτωπό σου…», πρόσταζε ο ποιητής και ήρωας του Α’ Βαλκανικού πολέμου για την απελευθέρωση της Ηπείρου, Λορέντζος Μαβίλης. Ο ευαίσθητος ποιητής  είχε τραγικό και ένδοξο θάνατο στη Μάχη του Δρίσκου, τον Νοέμβριο του 1912, όταν πολεμούσε ως λοχαγός μαζί με το Σώμα των Γαριβαλδινών «ερυθροχιτώνων» (εθελοντών Ιταλών και Ελλήνων μαχητών) στο μέτωπο της Ηπείρου. Στις 21 Φεβρουαρίου 1913 απελευθερώνεται η Ήπειρος και εμείς γιορτάζουμε την εθνική επέτειο χωρίς, δυστυχώς, να ξέρουμε από τα σχολικά βιβλία μιαν εκπληκτική μορφή του Ηπειρωτικού Αγώνα: τον Νικολάκη Εφέντη.


Σύμφωνα με τις μαρτυρίες της εποχής, τον Λορέντζο Μαβίλη και τους Γαριβαλδινούς τους «έφαγε» η Σκύλλα, δηλαδή το οχυρό του Μπιζανίου που είχε κατασκευαστεί σε καλά κρυμμένη τοποθεσία από Γερμανούς μηχανικούς και είχε καθηλώσει την Ελληνικής Στρατιά επί δύο μήνες, αφού είχε απελευθερώσει την Φιλιππιάδα της Πρέβεζας. Συνεργάτης του φον Γκολτς κατά την κατασκευή των οχυρών του Μπιζανίου ήταν και ένας αξιωματικός του τουρκικού στρατού, ο Έλληνας στην καταγωγή, στην πίστη και στη συνείδηση, Νικολάκη Εφέντη. Σύμφωνα με κάποιες μαρτυρίες το ελληνικό όνομά του ήταν Νικόλαος Μιζαντζιόγλου. Ο Νικολάκη –μου αρέσει να τον αποκαλώ έτσι γιατί τον θεωρώ δικό μου άνθρωπο- γεννήθηκε στην Άγκυρα, όπου είχε τους γονείς του και πέντε αδελφές, σπούδασε στο Ζωγράφειο Γυμνάσιο στην Πόλη και στη συνέχεια σπούδασε μηχανικός στο Μόναχο. Στα Γιάννενα υπηρετούσε ως Λοχαγός Μηχανικού στον τουρκικό στρατό και ανέλαβε τη συντήρηση των οχυρών του Μπιζανίου όταν απεχώρησε ο Γκολτς.

Όπως αναφέρει ο Αθανάσιος Τσεκούρας, Ηπειρώτης αγωνιστής και μέλος της επιτροπής που προσέγγισε τον Νικολάκη Εφέντη, η Μπιζανίτικη Σκύλλα ήταν το «τέρας με τα δώδεκα ποδάρια και τα έξι κεφάλια, και μάλιστα αθέατα». Η πυροβολαρχία αυτή ήταν κρυμμένη σε τόπο «καραούλι» και είχε τον έλεγχο του αριστερού του Μπιζανίτικου  τοπίου, εκείνου που απλώνεται προς τα Καστανοχώρια. Το ελληνικό Στρατηγείο που έδρευε στο Εμίν Αγά στα μέσα του Γενάρη έδινε εντολή στις  ελληνικές μυστικές υπηρεσίες (ναι, υπάρχουν και τέτοιες!) να εξακριβώσουν που ακριβώς βρίσκονται τα ταχυβόλα «Σκύλλα». Ας μη ξεχνούμε πως για το σκοπό της απελευθέρωσης της Ηπείρου είχε συσταθεί από το 1906 στην Αθήνα και η μυστική Ηπειρωτική Εταιρεία. Στην περίπτωση της Σκύλλας πάντως, οι άνθρωποι που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο ως «κατάσκοποι» ήταν ο Μητροπολίτης Ιωαννίνων Γεβράσιος, ο Έλληνας υποπρόξενος Νικος Χαντέλης, ο Αθανάσιος Τσεκούρας, ωρολογοποιός στο επάγγελμα, ο υποπρόξενος στο γαλλικό προξενείο Ιωάννης Λάππας, και  φυσικά ο Νικολάκη Εφέντης. Αυτό που είναι καταπληκτικό είναι πως τα κατάφεραν πέντε άτομα να κάνουν θαυμαστά έργα στους αιώνες. Η μεγαλύτερη τιμή όμως ανήκει στον Νικολάκη Εφέντη, χωρίς τη βοήθεια του οποίου τα Γιάννενα ενδεχομένως να ήταν ακόμη τουρκικά!

Στον  Αθ. Τσεκούρα  ανατέθηκε η αποστολή να πλησιάσει τον Ν. Εφέντη, να του υπενθυμίσει την καταγωγή του και το χρέος του στην Πατρίδα, ώστε να τους βοηθήσει δίνοντάς τους τα σχέδια του Μπιζανίτικου οχυρού, της Σκύλλας. Πράγμα που έγινε με μυστικότητα (στην αρχή όμως, γιατί μετά οι πληροφορίες διέρρευσαν με ολέθρια αποτελέσματα) και με επιτυχία. Μάλιστα οι συνωμοτικές ενέργειες έγιναν με κινηματογραφικό τρόπο –μυστικές συναντήσεις, συμμετοχή του Δεσπότη Γεβράσιου και του Επισκόπου Δωδώνης και φυσικά παράδοση απόρρητων μυστικών από τον Νικολάκη στους μυημένους στο Κομιτάτο του Αγώνα  Έλληνες και στη συνέχεια στο ελληνικό Στρατηγείο. Μάλιστα το λεπτομερές σχεδιάγραμμα με τις πληροφορίες για τα οχυρά του Μπιζανίου και ειδικά της Σκύλλας μεταφέρθηκε κρυμμένο μέσα στη στρωματιά από το σαμάρι ενός γαϊδαρου που ταξίδευε με άνθρωπο του Κομιτάτου στο Στρατηγείο. Το χαρτί παραδόθηκε στον Μαλάμο, τον αρχηγό των αντάρτικων ομάδων και από εκεί έφτασε με άλλο τρόπο στο Στρατηγείο .


            Η ανταπόκριση του Στρατηγείου ήταν άμεση. Η Σκύλλα χτυπιέται αλύπητα, παραλύει, βουβαίνεται. Το αριστερό του οχυρού του Μπιζανίου από τα Καστανοχώρια, εκεί που δεν μπορούσε άνθρωπος να ξεμυτίσει, ελευθερώνεται! Όταν ο Ν. Εφέντη ρώτησε το Επιτελείο αν επιθυμούν να λιποτακτήσει, η απάντηση ήταν αρνητική για να συνεχίσει αυτός ο υπέροχος πατριώτης να τους δίνει πληροφορίες. Και πράγματι ο Νικολάκη απτόητος συνεχίζει να τους υποδεικνύει το δρόμο για τη νίκη. Συγκεκριμένα τους τόνισε ότι ο ελληνικός στρατός δεν πρέπει να επιτεθεί από το αριστερό των Τούρκων. Τα Γιάννενα θα έπεφταν μόνο με χτύπημα από τα δεξιά του τουρκικού στρατού, πράγμα που έγινε. Όταν συγκέντρωναν το στρατό τους οι δικοί μας κρυφά, από τα δεξιά των Ιωαννίνων για το μεγάλο χτύπημα, το μεγάλο γιουρούσι, που θα γινόταν την αυγή της 20ης Φεβρουαρίου 1913, σκότωναν ακόμη και τα σκυλιά για να μην αλυχτούν τη νύχτα και μυριστούν τίποτε οι Τούρκοι!


            Ενώ τα Γιάννενα απελευθερώθηκαν και ξεκίνησε η ανταλλαγή των αιχμαλώτων, ο αρχιστράτηγος βασιλιάς Κωνσταντίνος ρώτησε τον Εφέντη τι θέλει για ανταπόδοση της μεγάλης του προσφοράς. Εκείνος θέλησε μόνο να γυρίσει στη Σμύρνη και να βρει τους συγγενείς του και φυσικά να μείνει μυστική η αποστολή του. Δυστυχώς όμως το όνομά του κάποιος που ήξερε το «σφύριξε» σε έναν δημοσιογράφο και δημοσιεύτηκε η δράση του στην εφημερίδα «Πατρίς». Οι Τούρκοι τον συνέλαβαν μόλις πάτησε το πόδι του στη Σμύρνη ως αξιωματικός αιχμάλωτος πολέμου και τον εκτέλεσαν αφού τον βασάνισαν φρικτά. Δυστυχώς την ίδια κακή τύχη είχαν οι γονείς του και οι πέντε αδελφές του…



Παρασκευή 23 Ιανουαρίου 2015

Στρατηγός Μακρυγιάννης, ορθά κοφτά τα λόγια του σαν τα βέλη του πολεμιστή...


Γράφει η Δήμητρα Ρετσινά Φωτεινίδου

Μια εκπληκτική μορφή του επαναστατημένου ελληνισμού του 1821, ένα αιώνιο σύμβολο τιμής και αγωνιστικότητας είναι ο Ρουμελιώτης στρατηγός Μακρυγιάννης. Ο Μακρυγιάννης δεν είχε πάει ποτέ του σχολείο και έτσι παρέμεινε αγράμματος, ώσπου μεγάλος πια, βάλθηκε να μάθει γράμματα για να γράψει… Και τί έγραψε! Το αριστούργημα της νεώτερης ελληνικής ιστοριογραφίας. Τα Απομνημονεύματά του είναι το διαμάντι της λογοτεχνίας μας, γιατί η ιστορία του είναι τόσο αληθινή όσο ζωντανός είναι ο λόγος που την αφηγείται. Περιεχόμενο και τεχνική άρρηκτα δεμένα σε ένα ιστορικό , επικό αφήγημα που σου κόβει την ανάσα από την αρχή μέχρι το τέλος.

Ο Μακρυγιάννης αντιπαθούσε τις φατρίες και …καλά έκανε. Ήθελε ενιαία, κεντρική διοίκηση και όχι σφετερισμό της εξουσίας από μεμονωμένα πρόσωπα που εξυπηρετούσαν δικά τους πάθη. Στο στρατιωτικό του βίο είχε κάνει όρκο, μαζί με τους συναγωνιστές του να υπηρετούν την πατρίδα, και έτσι ως γνήσιος πατριώτης ο Μακρυγιάννης δεν χαρίστηκε ούτε στους καπεταναίους ούτε στους αφεντάδες. Στο κεφάλαιο 6 των Απομνημονευμάτων του περιγράφει φοβερές σκηνές του εμφυλίου πολέμου που ταλαιπώρησε τους Έλληνες αγωνιστές στο Άργος, στο Ναύπλιο, στην Τροπολιτζά. Ο ίδιος πρωταγωνίστησε σε πολλά γεγονότα και διαπιστώνουμε από τα γραφόμενά του, αλλά και από άλλες πηγές της εποχής εκείνης, ότι ενεργούσε πάντα προς την κατεύθυνση της συνδιαλλαγής, της ομόνοιας και της συμφιλίωσης. Αυτές άλλωστε είναι οι ανώτερες αξίες ενός έθνους.  Ας δούμε κάποια αποσπάσματα από το ίδιο το κείμενο του Μακρυγιάννη:
Ἦρθα ἐδῶ. Ἦταν τὸ Βουλευτικὸν σῶμα. Στάθηκα καμπόσες ἡμέρες, παρουσιάστηκα καὶ τοὺς εἶπα: «Δὲν ματαθέλομε ὅλοι ὅσοι ἤρθαμε νὰ ξέρωμε ἀπὸ καπεταναίους, ὅ,τι διαταγὲς εἶναι ἀπὸ τὴν Κυβέρνησιν, ἐκεῖνο εἴμαστε πρόθυμοι νὰ κάμωμε, νὰ πᾶμε ὀμπρός». Εἶχα καὶ συντρόφους ὅλους διαλεμένους πατριῶτες. Ζήτησε δύναμη ὁ Κολοκοτρώνης, ὅτ᾿ ἦταν μέλος ῾στὸ Ἐκτελεστικὸ σῶμα καὶ κυβερνοῦσε τὴν πατρίδα. Ἦταν αὐτός, ὁ Πετρόμπεγης, ὁ Σωτήρη Χαραλάμπης κι᾿ ὁ Μεταξᾶς. Τότε ἔμαθα τί ἦταν φατρία, καθὼς θὰ ἰδῆτε.


Ο Μακρυγιάννης αρχίζει να περιγράφει τις εμφύλιες έριδες των ετών 1823- 1824. Χρησιμοποιεί το επίθετο πατριώτες συχνά ειρωνικά!

Σὲ ὀλίγες ἡμέρες μαθαίνω ὅτι εἰς τὴν Πελοπόννησο ἄνοιξε φατρία ὁ Κολιόπουλος κι᾿ ἄλλοι μὲ τῆς Κυβερνήσεως τὸ μέρος καὶ οἱ Ντεληγιανναῖγοι, Ζαΐμης, Λονταῖγοι μὲ τ᾿ ἄλλο. Ρωτᾶμε ἐμεῖς τί πράμα εἶναι αὐτὴ ἡ φατρία (δὲν τὴν ξέραμε εἰς τὴν πατρίδα μας αὐτείνη τὴν λέξη, ξέραμε ὅμως ἄλλες προκοπές, καπεταναίικες). Μᾶς λένε: «Μεράστηκαν οἱ καλοὶ πατριῶτες νὰ προκόψουν τὴν πατρίδα», – κι᾿ ὅλος ὁ τόπος γιομάτος Τούρκους. Μὲ διατάζουν τότε κ᾿ ἐμένα νὰ πάρω τοὺς ἀνθρώπους μου καὶ νὰ πάγω μὲ τὸ μέρος τῆς Κυβέρνησης, νὰ ῾περασπίζωμαι τὸ Ἐκτελεστικὸν (ἀπὸ τ᾿ ἄλλο μέρος ἦταν τὸ Βουλευτικόν). Μὲ τὸ Βουλευτικὸν ἦταν τὸ δίκιον καὶ ἡ πατρίδα. Οἱ ἄλλοι ἤθελαν νὰ ρουφοῦνε τὰ ἐθνικὰ καὶ μάλλωναν. Δὲν ἤξερε κανεὶς τί νὰ κάμη. Ἤμουν ἄμαθος ἀπὸ τέτοια. Μὲ διατάζουν νὰ πάγω κ᾿ ἐγὼ νὰ δοκιμάσω αὐτὸ τὸ καλό, νὰ φάγω φατρία μαζὶ μὲ τοὺς ἀνθρώπους μου. Τοὺς εἶπα: «Δὲν ὁρκίστηκα, ὅταν ὁρκίστηκα νὰ σηκώσουμε ντουφέκι νὰ πάγω κ᾿ ἐγὼ νὰ πολεμήσω, μὲ Ρωμαίγους εἴπαμε; Μὲ Τούρκους. Καὶ δὲν πᾶμε». Δὲν θέλησα νὰ πάγω. Μὲ βάσταξαν ἐκεῖ, εἰς Ἀνάπλι, καὶ στείλαν ἄλλους.

Στηλιτεύει τη στάση των καπεταναίων της Πελοποννήσου, οι οποίοι είχαν σηκώσει μπαϊράκι. Είναι χαρακτηριστικό ότι αποτρέπει τον γιο του Κολοκοτρώνη, τον Γενναίο , από μια επίθεση ενάντια στον Νοταρά, στα Τρίκαλα Κορινθίας, όταν ο Γενναίος του εκμυστηρεύθηκε ότι ήθελε να κλέψει την αδελφή του Νοταρά να την κάνει γυναίκα του.

Ἐγὼ ἀκούγοντας αὐτό, θέλησα ῾λικρινώς νὰ τὸν συβουλέψω, τοῦ εἶπα: «Γυναίκα θὰ τὴν πάρεις ἢ μορόζα; – Μοῦ λέγει, γυναίκα. – Σὰ θὰ τὴν πάρης γυναίκα, πάρε καὶ μίαν καντιποτένια, φτάνει νὰ εἶναι ὄμορφη νὰ σὲ εὐκαριστάγη, ὅτι σὰν πάρωμε ἐμεῖς τὸ βίον κ᾿ ἐσὺ ἐκείνη ξερή, τί τὴν θέλεις καὶ τί ζωὴ θὰ ζήσῃς μ᾿ αὐτείνη καὶ μὲ τοὺς συγγενεῖς της καὶ μὲ τοὺς χωργιανούς της; Κάλλιον ν᾿ ἀποχτᾶς φίλους καὶ νὰ μετρᾶς, κι᾿ ὄχι τοιούτους. Πρόσεξε νὰ μὴν φύγωμε ἀπὸ τοὺς Τούρκους καὶ γενοῦμε ἄλλοι τοιοῦτοι χερότεροι».

Ο Μακρυγιάννης δεν χαρίζεται σε κανέναν, ούτε οπλαρχηγό ούτε «ευγενή», αφέντη.  Η παρακάτω σκηνή είναι εξαιρετικά αποκαλυπτική για το ήθος των …αρχόντων(!) αλλά και για την αξιοπρέπεια του Μακρυγιάννη:


Ὅταν φτάσαμε εἰς τὸν Ἁγιώργη, ἦταν ἐκεῖ ὁ Νοταρᾶς κι᾿ ὁ Λόντος κι᾿ ὁ θεῖος τοῦ ὁ Ἀντρέας. Εἶχαν τῆς Κόρθος τᾶς προσόδους κ᾿ ἔπρεπε νὰ πλερώσουνε τὰ στρατέματα. Σὰν ἔφυγα ἀπὸ τοὺς Κολοκοτρωναίους, ἡ νέα Διοίκηση διάταξε τὸν Νοταρὰ τὸν Γιάννη νὰ μᾶς πλερώση. Πάγω μίαν ἡμέρα εἰς τὸ κονάκι του, τὸν βρίσκω καὶ τυραγνοῦσε ἕναν πολίτη, τέτοιον τυραγνισμὸν δὲν τὸν ξέραν νὰ τοῦ κάμουν μήτε οἱ Κατζαντωναῖοι ὁποῦ ῾ταν λησταί. Δεμένος ὁ πολίτης, κεφάλι κι᾿ ὁ κῶλος ἕνα, καὶ τοῦ γύρευαν χρήματα. Τότε σιχάθηκα ὅλως διόλου τὸ Ρωμαίικο, ὅτι μάθαμε ὅλοι τὴν ληστείαν γενικῶς. Τοῦ μίλησα αὐτεινοῦ τοῦ εὐγενῆ ὅτι δὲν εἶναι καλὰ τὰ τοιούτα: «Ὅτι ὅταν βλέπουν ἐσᾶς ὁποῦ κάνετε τοιούτα οἱ ἄλλοι, οἱ μικροί, θὰ φᾶνε ζωντανοὺς ἀνθρώπους». Σᾶς λέγω ὡς τίμιος ἄνθρωπος, εἶχα ὡς τότε μεγάλο σέβας καὶ ῾σ αὐτοὺς καὶ τοὺς σιχάθηκα νὰ μὴν τοὺς βλέπω, κι᾿ ἀναθεμάτισα τὴν λευτερίαν, ὁποῦ θὰ κάμωμε μ᾿ αὐτοὺς ὅλους…

Κυριακή 4 Ιανουαρίου 2015

Ο Πολιτισμός είναι αποτέλεσμα μιας Απάντησης σε μια Πρόκληση... Challenge and Response

Γράφει η Δήμητρα Ρετσινά Φωτεινίδου

Η Ιστορία ενός έθνους δεν μπορεί να κατανοηθεί χωρίς μια γενικότερη εξάρτηση από μια μεγαλύτερη ενότητα. Για να εξηγηθεί η ιστορική πορεία των εθνών κρατών πρέπει να προχωρήσουμε στην αναζήτηση του ευρύτερου όλου στο οποίο ανήκουν τα διάφορα αυτά μέρη και μόνο στην αλληλοσυσχέτισή τους μπορούν να κατανοηθούν. Αυτό το ευρύτερο όλο είναι ο Πολιτισμός. Με την παραπάνω άποψη του ιστορικού και φιλοσόφου Arnold Toynbee, στο έργο του A study of history συμφωνώ απολύτως. Ο Πολιτισμός είναι η ανεξάρτητη ενότητα με ίδια ιστορική οντότητα και με σαφείς σχέσεις στο χώρο και στον χρόνο. Η συγκριτική μελέτη των πολιτισμών είναι το κλειδί για την ερμηνεία των κρατικών συμπεριφορών. 

Βασική ιδέα του Toynbee είναι η Αρχή των ρυθμικών μεταβολών ή ο Ρυθμός της ιστορίας των πολιτισμών. Ο ρυθμός ή νόμος είναι ο βασικός όρος της ιστορικής πορείας των πολιτισμών και πρόκειται για τον ρυθμό της Πρόκλησης και της Απάντησης (Αντίδρασης) -Challenge and Response. Αυτός ο ρυθμός διέπει όλη τη ζωή των πολιτισμών και από αυτόν εξαρτάται η πορεία του. Η ουσία του είναι ότι όλο το ιστορικό γίγνεσθαι διέπεται από την Απάντηση/Αντίδραση ή όχι σε μια Πρόκληση ή Πίεση γεωγραφικών ή κοινωνιολογικών παραγόντων που ασκείται στην ανθρώπινη θέληση. 


Πρόκειται δηλαδή για τη θέληση και τη δυνατότητα ενός ανθρώπου, μιας συγκεκριμένης ιστορικής ομάδος, ενός έθνους ή ενός πολιτισμού να απαντήσει σε μια ορισμένη πίεση που μπορεί να προέλθει από τη φύση ή από άλλη ανθρώπινη ομάδα. Από τη θέληση και τη δυνατότητα της Απάντησης ή των Απαντήσεων στην Πρόκληση εξαρτάται όχι μόνο το παρόν, αλλά και το μέλλον της ομάδας. Η Πίεση/Πρόκληση έχει ως συνέπεια να υποχρεώνει αυτόν που τη δέχεται να μεταβαίνει από την κατάσταση της αδράνειας σε κατάσταση δράσεως. (Χρησιμοποιώντας όρους των πολιτισμών της Άπω Ανατολής, από το Γιν (στατική κατάσταση) να πάει στο Γιανγκ (δυναμική δράση). 


Μιά άλλη εξαιρετική παρατήρηση του Toynbee που παραθέτει ο ιστορικός τέχνης Χρύσανθος Χρήστου στο έργο του Πολιτισμός και Ιστορία, είναι ότι ούτε η φυλή ούτε το γεωγραφικό περιβάλλον αποτελούν την αιτία της γεννήσεως των πολιτισμών. Η άγνωστη ποσότητα που θα τον εξηγούσε δεν μπορεί να είναι μια απλή ποσότητα αλλά ένα προϊόν που προέρχεται από τα δύο μαζί, κάποια αλληλεπίδραση μεταξύ φυλής και περιβάλλοντος. Το νέο αυτό στοιχείο είναι πνευματικό και ίσως βρεθεί στη μυθολογία, αφού στους μεγάλους μύθους της ανθρωπότητας έχουμε αποθησαυρισμένη εμπειρία της πορείας του ανθρώπου. 


Ας δούμε ένα παράδειγμα Απάντησης σε Πρόκληση... Οι ιδρυτές του Μινωικού πολιτισμού στην Κρήτη είναι αυτοί που αντιμετωπίζουν την πίεση της θάλασσας και γίνονται θαλασσοκράτορες και δημιουργούν τον δικό τους σημαντικό πολιτισμό. ...Ο αρχαίος κλασικός ελληνικός πολιτισμός δεχεται τη μεγαλύτερη παρόρμηση όχι από την εύφορη Βοιωτία, αλλά από την άγονη Αττική... 


Φυσικά η πιο σημαντική πρόκληση είναι αυτή των πολεμικών συμφορών, των καταπιέσεων και της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο... Από την Απάντηση σε αυτά τα δύσκολα θα κριθεί το παρόν και το μέλλον των κοινωνιών.