Κομβικής σημασίας ήταν οι μάχες που διεξήχθησαν στην Λάπηθο και τον Καραβά, κοντά στην Κερύνεια στα τέλη Ιουλίου - αρχές Αυγούστου 1974. Είναι τραγική ειρωνεία ότι στις μεγάλες γιορτές της Ορθοδοξίας οι Έλληνες, Ελλαδίτες και Κύπριοι, αξιωματικοί, στρατιώτες, καταδρομείς κ.ά. έδιναν τις πιο σκληρές και φονικές μάχες μετά την εισβολή των Τούρκων στη Βόρεια Κύπρο. Χαρακτηριστικά αναφέρω: 20 Ιουλίου του Αη Λιά έγινε η απόβαση των Τούρκων στο Πεντεμίλι, 6 Αυγούστου του Σωτήρος, οι Τούρκοι υπερδιπλασίασαν το πρεγεφύρωμά τους με την ανοχή της άχρηστης ανώτερης στρατιωτικής και πολιτικής ηγεσίας, δηλαδή των αρχηγών των Ενόπλων Δυνάμεων στην Ελλάδα, των αρχηγών του Γενικού Επιτελείου Εθνικής Φρουράς στην Κύπρο και των πολιτικών που ανέλαβαν το έργο της "εθνικής σωτηρίας" κατά τη μεταπολίτευση (24 Ιουλίου 1974), όταν αντί να σωθεί το νησί ...καταστράφηκε. Νάτην πάλι η τραγική ειρωνεία: Τον Δεκαπενταύγουστο χάθηκε και η Αμμόχωστος και το 38% της Κύπρου πέρασε στον τουρκικό έλεγχο. Η ενισχυμένη βοήθεια που περίμεναν οι μαχητές και υπερασπιστές της Κύπρου, τα νέα παλληκάρια και ο άμαχος πληθυσμός που ξεριζώθηκε απο τις εστίες του και αγγίζει τον αριθμό των 200,000 προσφύγων, δεν ήρθε ποτέ από την Ελλάδα. Η Κύπρος για τους πολιτικούς μας του 1974 "κείται μακράν" ....
Ας δούμε τώρα ένα ιστορικό ντοκουμέντο, μια μαρτυρία ενός καταδρομέα, του Νίκου Μαρκίδη, όπως ο ίδιος την κατέθεσε και δημοσιεύθηκε στην κυπριακή εφημερίδα "Η Σημερινή". Η μαρτυρία αυτή παρατίθεται και στο βιβλίο του Κώστα Δημητριάδη, "Κύπρος η Μεγάλη Προδοσία". Ο ηρωικός καταδρομέας περιγράφει τη μάχη Λαπήθου - Καραβά, η οποία ήταν η τελευταία πριν η Κύπρος πέσει οριστικά με τον "Αττίλα 2" στα χέρια των Τούρκων. Στην άνιση, εκείνη, μάχη (αλλά, αλήθεια, και ποιά από τις μάχες της Κύπρου ήταν ...ίση;) σκοτώθηκε ο Χανιώτης Ανθυπολοχαγός Σταύρος Μπιτσάκης.
Λέει λοιπόν ο Ν. Μαρκίδης: "Το ξημέρωμα της 6ης Αυγούστου, μαζί με 5-6 ακόμα στρατιώτες, ήμουν στην ταράτσα του Φοντάνα Αμορόζα, ανατολικά του Καραβά και δεξιά του κυρίου δρόμου που οδηγούσε προς την Κερύνεια. Βρισκόμασταν εκεί για να ελέγχουμε την περιοχή και τις κινήσεις των Τούρκων, αλλά και για να δείχνουμε στους αξιωματικούς Ελλάδας, Τουρκίας και Ηνωμένων Εθνών, οι οποίοι πετούσαν με ελικόπτερο πάνω από την περιοχή, για να σχεδιάσουν σε χάρτη τις περιοχές που κατείχε η κάθε πλευρά των εμπολέμων, ότι τα χωριά Λάπηθου και Καραβάς ήταν υπό ελληνική και όχι τουρκική κατοχή, όπως ισχυριζόταν ο Τούρκος συνταγματάρχης Νιαζί Τσακάρ, ο οποίος συμμετείχε στο έργο χάραξης των γραμμών. Σχετικά με Καραβά, Λάπηθο και Σύσκληπον οι Τουρκοι διατείνονται ότι κατείχαν αυτά τα χωριά την 30η Ιουλίου, ενώ εμείς παρουσιάσαμε αποδείξεις ότι τα χωρια΄αυτά τα κρατούσαμε. Δηλαδή, μέχρι τις 28 - 29 Ιουλίου ήταν στα χέρια των Τούρκων, όταν ο 2ος λόχος του 256 τάγματος πεζικού με επικεφαλής τον ήρωα ανθυπολοχαγό Σταύρο Μπιτσάκη, πέρασε απο τη Λάπηθο και μπήκε στον Καραβά.
Σε κάποιο σπίτι , θυμάμαι, ήταν κρυμμένοι 4-6 άνδρες και όταν σιγουρεύτηκαν πως είμαστε Έλληνες στρατιώτες, βγήκαν από τις κρυψώνες τους και κλαίγοντας με αναφιλητά, έπεσαν στα γόνατα και φιλούσαν τα πόδια μας! Οι Τούρκοι που ήταν εκεί διατηρώντας υπο την κατοχή τους τα χωριά αυτά, έφυγαν τόσο βιαστικά, που παράτησαν πυρομαχικά, κονσέρβες και άλλα προσωπικά τους αντικείμενα. Ως προς τη χάραξη όμως των γραμμών εκεχειρίας (είχε υπογραφεί συμφωνία εκεχερίας στη Γενεύη) το τουρκικό επιτελείο κωλυσιεργούσε σκόπιμα. Παράλληλα, ο Φαζί Πολάτ έστειλε νέα στρατεύματα, παραβιάζοντας την εκεχειρία. Συγκεκριμένα έστειλε 14,000 στρατό, καταδρομείς, 60 άρματα μάχης, πυροβολικό και σκάφη του πολεμικού ναυτικού απέναντι σε 50 - 60 άντρες του 256 τάγματος πεζικού που με λιανοτούφεκα και λίγες χειροβομβίδες, 2-3 Μπρεν και την ...ψυχή τους, βρέθηκαν εκεί για να σχηματίσουν μέτωπο και να κρατήσουν Ελληνικά τα χωριά Λάπηθος και Καραβάς...."
Η αφήγηση του Ν. Μαρκίδη συνεχίζεται με πολλές και ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες. Μετά από απίστευτες μάχες συνειδητοποίησαν ότι η περιοχή είχε γεμίσει με εχθρικές δυνάμεις, ότι δεν υπήρχε πια μέτωπο να κρατήσουν, ότι ούτε κάλυψη είχαν όταν τη ζητήσαν ούτε ενισχύσεις τους έστειλαν. Ο Σταύρος Μπιτσάκης τους φώναζε: "Απάνω τους λεβέντες, απάνω τους και τους φάγαμε". Την Κύπρο την ένιωθε όπως την Κρήτη, όπως την Ελλάδα. Ένας ξηρός, μεταλλικός ήχος ακούστηκε και το κεφάλι του, που μολις ανασήκωσε για να δει τον εχθρό και να τα αδειάσει άλλη μια γεμιστήρα σφαίρες, έγειρε και ακούμπησε στο χώμα... Ο Σταυρος Μπιτσάκης έπεφτε νεκρός υπερασπιζόμενος την Κύπρο.
Την 6η Αυγούστου 1974 οι Τούρκοι υπερδιπλασιάσαν το προγεφύρωμά τους και από εκεί με την ανοχή την ελληνικής κυβέρνησης και του κυπριακού επιτελείου (Α/ ΓΕΕΦ) προχώρησαν και σε μια εβδομάδα κατόρθωσαν(!) να πάρουν τη μισή Κύπρο. Την 6η Αυγούστου 1974 χάθηκε ο πόλεμος, χάθηκε η Κύπρος. Αυτή είναι η τραγική αλήθεια. Οι Τούρκοι παρά την Συμφωνία για Κατάπαυση του Πυρός, προωθήθηκαν και ανατολικά και δυτικά, ετοιμάζοντας το έδαφος για τον Αττίλα 2 και την κατάληψη της Αμμοχώστου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου